Hepimiz diye ne yazık ki genelleme yapamasam da, çoğumuz çocuklarımızın mutluluğu için elimizden gelen tüm imkânları kullanıyor, mutlu olmalarını amaç ediniyoruz.

İstediği ayakkabıyı, sevdiği yiyecekleri almaya çalışıyor hatta çok erken yaşlarda hatalı olmasına rağmen ‘’istiyor, kıramadım ‘’ diyerek cep telefonu, bilgisayar, tablet ile buluşturuyoruz.

Okul programlarına takviye, etüt programlarına dâhil ediyor müzik, spor, tiyatro gibi etkinliklere yönlendirmeler yapıyoruz.

Görüntülerini, başarılarını, danslarını aklımıza gelebilecek her türlü anısını sosyal medyada düzenli paylaşıp, evladımıza ilişkin hayranlığımızı paylaşıyor, birazcık ta iyi birer ebeveyn olduğumuzun sosyal onayını istiyoruz.

Görünüşte gayet güzel ve doğal olan bu tablo ne kadar çocuğun gerçek dünyasını yansıtıyor, çoğu zaman görmek istediğimiz gibi mi yansıyor.

Uzun yıllardır özel tanılı öğrencilerle tanışıyor onların hayatlarına ve ailelerin hayatlarına ortak oluyorum. Çocuk yaşadığının farkında olmayıp doğal yaşam akışını sürdürürken aile çoğu zaman yaşanılan duruma karşı kabullenememe sürecini yıllarca yaşamakta. Ortada tanı olduğu için mücadelede destek ve hatta müdahale olma sansımız var, ya tanısı olmayan, sosyal çevre ve aile içerisinde gözden kaçan ya da öğretmen arkadaşlarımın sınıflarındaki yoğunlukta farkında olamadığı çocuklar.

Çocuklarımızı sosyal olarak desteklememiz gerçekten çok güzel fakat akademik alanda da nottan ziyade eksik veya farklı yönlerini iyi takip etmeliyiz.

Sınıfa başladı. Çizgi tamamlamada sorun yaşıyor, kalemi düzgün tutamıyor. Israrla sesleri öğrenemiyor, harfleri ve sayıları ters yazma eğilimi gösteriyor. 4.sınıfa gelmiş bir öğrenci heceleyerek okuma yapıyor ya da heceleri atlıyor. Okuduğunu aktaramıyor metne ilişkin sorularınıza cevap veremiyor. Toplama, çıkarma bölme, çarpma gibi temel matematikte sorun yaşayıp sayıları yazmada problem yaşıyor. Bunlara karşın tablet ve pc’de son derece başarılı, sosyal ilişkilerde ve günlük hayatta iletişim becerilerinde bir sorun yok. Akademik gelişiminde yaşadığı sorunları sosyalliğin örtmesine izin vermemek önemli. Çocuklarımızın defterleri ile çok yakından ilgilenmek, kitap okumayı seviyor diyerek çeşit çeşit kitaplar almak yerine sesli okumalar yaptırmak, mümkünse alınan kitaptan 2 adet alarak sesli okuma yapmasını sağlayarak takip etmek, kitaba ilişkin sorular yöneltmek bunu bir kere değil, alışkanlık haline getirmek, zihinden basit matematik işlemleri yaptırmak, alışverişlerde hesabı yapması konusunda destek olmak ve mutlaka arkadaş ilişkilerin takipçi olmak biz ebeveynlerin olmazsa olmazlarından olmalı.

Ve alınabilecek tanıları etiketleme olarak algılama yanılgısına girmemek önemli. Ya da gelecekte önüne çıkar kaygısı taşımak Bu tür tanılamaların çoğu zaman adresi çocuk psikiyatristleri olduğundan ebeveynler bu duruma tepki geliştiriyor. Aksaklığın tespitinden kaçıyor farklı alanlarda çocuğunu yüceltemeye çalışıyor. Âmâ unutmamak gerekiyor ki çocuklarımızın sosyal, akademik başarısı yaşına uygun gelişim sürecinde olup olmadığı bizim sosyal hayatımızdan, onun için kurduğumuz hayat rotalarından çok daha önemli.

Sevgilerimle...