Sormayın ne olur bana yaşın kaç diye, zamansız yolculuğa çıktığımdan bu yana…

Kaç gün geçti bilmem ki, sormayın ne olur bana, yaşıyormusun diye.

Ben 79 yazından önce hiç yaşamadım ki. Biliyorum hiçbir zaman yeşermeyecek arpa boyu umutlarım. Sormayın ne olur bana dünü nasıl geçirdiğimi.

Bugünüm dersen karanlık, sormayın ne olur bana yarınlarımı çünkü onlar daha da karanlık…

Yine yalnızım bakıyorum günün yarısı olmuş. Zaman geçmek bilmiyor. Bir saat bir yılımı alıp götürüyor gibi. İster istemez düşüncelere dalıyorum. İnsanı büyüleyen tüm güzelliklerin bir arada olduğu dostluk içinde bir ortam.

Aşk dalgaları vuruyor iskelenin demirlerine, yalnız başıma öylece duruyorum. Taa uzaklarda bir kayık. Akşam olmak üzere. Denizde bir tek kıpırtı yok. Katılmak ister gibi bize… Mutluyum hepsini birbirinden çok sevdiğim arkadaşlarım var.

Her saatimiz birlikte geçiyor(geçiyordu) Kahkahalar çınlatıyor her yeri gülücükler dağıtıyor dudaklarımız en ufacık bir mutlulukla.

Ama bu akşam bir başkayım. Bu mutluluğun arasında bir burukluk var yüreğimde. Güneş aşıyor bulutları sanki gülümseyerek “korkma” diyor. Bulacaksın güzelliği mutluluğu bir ezgiyle ürperiyor içim. Güneş kaybolurken yürüyorum isteksizce, bu düşüncelerden sıyrılıyorum ansızın gerçek bütün şiddetiyle çarpıyor yüzüme…

Her şey alay eder gibi bakıyor duvarlar kahkahalarla gülüyor sanki. “Ne aptalmışım diyorum” kendi kendime bir çocuk gibi kandım. Nefret ediyorum. Bağırmak istiyorum, yırtarcasına boğazımı. Kahrediyorum. Yine yalnız yine çaresiz yine sensiz.

Evet okuyucularım, dostlarım, arkadaşlarım herkes farklı bir şekilde tükeniyor hayatta. Kimi doğru insanı beklerken, kimi yanlış insana katlanırken. Ve herkes bir şeylerin bedelini ödüyor.  Bazen seçimlerinin bazen de seçmediklerinin şuandaki ortamda bu bence.

Sağlıklı mutlu kalın. Her şey gönlünüze göre gelişsin, sevin sevilin…