Beni de ziyaret eden bu virüs ile barışık yaşamak ilk tercihim oldu. Sonrasında ailemin, dostlarımın ve arkadaşlarımın mesajları ile evet ben güçlüyüm barışık yaşadığım bu Covid’i atlatacağıma kendimi inandırmış biri olarak Allah’ın izniyle yaşama tutunarak devam ediyorum.

Hastane öncesi 10 günlük süreyi evde geçirirken dayanılmaz halsizlik, öksürük, ateş, eklem ve baş ağrıları, bel kitlenmesi, kusma ile baş etmek durumunda kaldım. Devam eden bu hastalık sürecinde bazen zaman kavramını, bazen algımı, bazen ise donuk bakışlar içinde olduğumun bilincinde olmama rağmen kontrol etmek çok zor oldu. Süreç çok meşakkatli çünkü nefes almak için direniyorsunuz.

Test sonrası pozitif olduğunuzu öğrenmek ve ilacı dört gözle beklemekle başlıyor maceranız. Bir de ilaç bir buçuk günün sonunda geldiğinde içsel yolculuğunuza yenik düşüyorsunuz. Nefes darlığı başlıyor ve öyle bir his ki o nefesi alıp vermek istemiyorsunuz sanki verirseniz bir daha alamayacakmışsınız gibi…

Ve gelen 112 ile hastane serüveni başlıyor sağlık personeli canla başla çalışıyor. Biliyorsunuz güvendesiniz acilde yapılan testlerin sonuçlarını bekliyor doktor bu sırada rahatlamanız için gerekli müdahale yapılıyor. Kimi belki evine gönderilirken kimi de benim gibi ciğerlerde tutulum başlamış olup yatışı yapılıyor. Serviste tek kişilik odada dört veya beş gün kaldığımı, ağır hasta gelince üç kişilik odaya geçirdiklerini hatırlıyorum. Hastaneye yatışımın yedinci gününden sonra kendimi daha iyi hissetmeye başladım.

Yemek saati geldiğinde kapıya yürümek sanki kilometrelerce uzaklıkta gibi görünüyor ama ayağa kalkıp iyileşmek istiyorsanız o uzaklığı yakınlaştırmak zorundasınız. İlk günler hem yedim hem çıkardım. Size destek olabilecek kimse yok herkes korkuyor yardımcı personel dahi kapıdan bırakıp hemen odadan çıkıyor.

Nefes almak, alabilmek için gün boyu oksijen maskesiyle yaşamayı öğreniyorum. Yemek zamanı ve ilaç saati dışında çıkartmak imkânsız. 12 gün kaldığım hastanede ilk dört günü hayali fener gibi  gözlerimi aralayıp gördüğüm kadarıyla, personeller gözümün önünden hayal gibi geçiyordu. Serumlar, ilaçlar, oksijen tüpü, kan sulandırıcı iğneler tek dostum olmuştu. Doktor ve hemşireler neyi söylüyorsa ben de söz dinleyen bir hasta olarak iyileşmeye çaba gösterdim.

Hastanenin camından dışarı baktığımda sanki içerde başka bir dünyada yaşıyor gibi hissettim

Karantinadasınız yanınızda kimse yok teksiniz

Uzağınızda da olsa astronot gibi giyinmiş yüzlerinde maske ve siperlik olan sadece size sevgiyle bakan gözlerini görebildiğiniz sağlık çalışanları var.

Sizi sabırla özveri ile tedavi etmeye çalışan sağlık çalışanlarının işleri çok zor. Odadan odaya can kurtarmak için koşturuyorlar tabi herkes sakin hasta değil bir de hasta kaprisleri ile uğraşıyorlar.

Hastaneden çıktıktan sonra süreç bitmiyor 14 gün tedavi evde devam iyi bakım iyi beslenme ve karantina önemli bir süreç. Yani covit’in sokaktakinden daha büyük hikâyeleri var hastanelerde yazılan.

Bu kadar korunurken ve bu kadar bilinçliyken bu virüs bir şekilde bizleri buluyor. Hasta ve hasta yakınlarının da hayatında yaşanması gereken bir sınav olarak düşünüp nefes almanın en büyük hediye olduğunu unutmamalıyız.

Hayata gülümsemeyi unutmayın !